Muzikant en ex-pleegkind Joyce Deijnen (25) wil dat mensen weten wat pleegzorg is en wat wonen in een pleeggezin betekent. Er is veel onduidelijkheid over pleegzorg. “Aan mij is vaak gevraagd uit welk land kom je? Mensen denken bij een pleegkind aan adoptie en aan problemen. Voor mij voelde het als kind alsof ik een stempel opgeplakt kreeg: ‘Je bent niet normaal.’ ‘Je bent anders.’ En dat is nou juist het laatste dat je wilt zijn. Ik wilde gewoon zijn. Ieder kind wil gewoon zijn.”
Sinds vorig jaar is Joyce ambassadeur voor pleegzorg. “Ik hoop hierdoor verbindingen te kunnen leggen tussen pleegkinderen. Kinderen die hetzelfde hebben meegemaakt begrijpen elkaar. Anderen, zoals pleegouders en goede vrienden willen het wel begrijpen maar dat is erg lastig als je het niet zelf hebt meegemaakt. Ik heb vorig jaar het ‘Foster Festival georganiseerd waarbij pleegkinderen elkaar konden ontmoeten. Hier kunnen ze erkenning en herkenning opzoeken. Dat heeft soms meer effect dan een psycholoog”, meent Joyce.
Mengelmoes van schuldgevoel en dankbaarheid
Vanaf haar tweede woonde Joyce bij haar pleegouders in Lithoijen, een dorpje bij Oss. “Ik heb zo onwijs veel geluk gehad dat ik bij deze mensen terecht kwam. “Voordat ik hier kwam wonen heb ik nog kort in een ander pleeggezin gewoond en bij mijn oma. Mijn biologische zusje en ik moesten per direct uit huis. Mijn vader ging naar een afkickkliniek en mijn moeder kon niet voor ons zorgen. Mijn zusje en ik zijn uit elkaar gehaald. Daar ben ik wel verdrietig over.”
Joyce praat vol liefde over haar pleegouders. “Zij hebben het echt niet makkelijk gehad met mij. Ze hadden al 3 kinderen (2 zoons en 1 dochter) en ineens kwam ik daarbij. Zeker in de pubertijd was ik geen makkelijke. Als puber ben je altijd aan het testen of je goed genoeg bent, of je er wel mag zijn. Ik wilde altijd naar huis. Nu weet ik dat dit gezin mijn thuis was. Ik denk dat veel pleegkinderen dit herkennen: zo’n mengelmoes van schuldgevoel en dankbaarheid. Mijn pleegouders zijn heel nuchter. Ze bleven tijdens mijn ‘buien’ ook altijd heel rustig. Mijn moeder maakt alles lichter. Heel bijzonder vind ik dat.”
Veilig thuis
“Over wat een veilig thuis is heb ik veel nagedacht. Ook de afgelopen tijd waarin alle optredens in verband met corona zijn afgezegd, had ik daar veel tijd voor. Voor mij als kind was dat 15 keer m’n kamer veranderen. Ik was meerdere keren per week bezig met mijn kamer. Een nieuw kussentje neerleggen, het bed verschuiven naar een andere wand, een ander kleedje op de grond. Onbewust was ik telkens opnieuw mijn eigen veilige thuis aan het maken. Gelukkig lieten mijn pleegouders mij daarin mijn gang gaan.”
Familiebedrijf Camilla Blue
Joyce verwerkt haar verleden in haar muziek. Ze treedt op onder haar artiestennaam Camilla Blue. “We zijn een echt familiebedrijf. Mijn vader is beeldhouwer en heeft mijn logo gemaakt en mijn moeder verzorgt de financiën. In een van mijn nummers: ‘When I get home’, bedank ik mijn pleegouders voor alles wat ze voor mij gedaan hebben. Zij zijn mijn basis; mijn thuis. Mijn nieuwste nummer ‘Umbrella’, gaat over het masker dat ik als kind heb opgezet. In iedere situatie had ik een ander masker op. Het diende echt als bescherming. De paraplu staat voor mij als metafoor voor een veilig thuis. Daar onder de paraplu ben beschermd en dus veilig.
Biologische ouders
Mijn biologische ouders heb ik twee jaar geleden pas weer ontmoet. Toen bleek dat wij niets gemeen hebben. Ik vind het prima zo. Het heeft lang geduurd voordat ik dat kon voelen. Als klein meisje hoopte ik iedere keer weer dat mijn vader mij zou komen opzoeken. Hij had dan laten weten dat hij langs zou komen. Ik stond dan voor het raam te wachten. Hij kwam echter nooit.”
Joyce zou tegen alle pleegkinderen willen zeggen: “Praat over je situatie. Maak er geen geheim van. Maar praat wel met de juiste mensen. Vooral met je pleegouders.” En tegen alle pleegouders zegt ze: “Wees een thuis! Dat is alles wat de kinderen nodig hebben.”