Thijs: "Ik wil anderen inspireren met mijn verhaal"

Ik was net 15 geworden, het was mooi weer en ik was met vrienden op een strandje. Omdat we die avond naar McDonald’s en de film wilden, belde ik naar huis om te vragen of dat mocht. ‘Dat kan nu niet’, antwoordde mijn vader. ‘Vraag me niet waarom. Kom nu maar meteen naar huis.’ Na het eten vertelde mijn moeder het: ‘Papa en ik gaan scheiden.’ Ik begon te huilen. ‘Het is niet jouw schuld’, zei ze nog.

Gespannen thuissituatie

In de meivakantie, vlak voor mijn examens, vertelde mijn moeder ons dat mijn vader een zelfmoordpoging had gedaan. Hij lag op een psychiatrische afdeling van het ziekenhuis. Het leren voor mijn examens had ik inmiddels opgegeven en ik begon steeds meer te gamen. Op een gegeven moment gamede ik dertien uur per dag. Ik speelde voornamelijk Minecraft en Habbo. De sfeer thuis was gespannen. Ik slaagde met de hakken over de sloot. In de zomervakantie bleef ik vooral gamen. Ik had totaal geen structuur, terwijl ik daar – weet ik nu – wel veel behoefte aan heb.

Zelfmoordpoging

Ik werd somber van al dat gamen. In september begon ik aan een mbo-opleiding, maar het ging zo slecht met me dat ik maar drie dagen naar school ben geweest. Op een woensdagavond heb ik een zelfmoordpoging gedaan. Mijn moeder heeft me gevonden en me naar het ziekenhuis gebracht, waar ze de hele nacht bij me is gebleven.

Praten zorgt voor begrip

Daarna ben ik opgenomen op een besloten high intensive care afdeling voor jongeren. De eerste week was ik heel angstig vanwege de nieuwe situatie en de nieuwe mensen. Ik sloot me op in mijn kamer en durfde niet naar beneden te komen voor het eten. Gelukkig was er één groepsleider met wie ik goed overweg kon. Ergens in die eerste week kwam hij naar boven en vroeg hoe het met me ging. We hebben even gepraat. Daarna gingen we samen buiten voetballen. Vanaf die dag durfde ik wél naar beneden om te eten. Hij zag wat ik nodig had: begrip, geduld en een beetje humor.

Anderen inspireren

Nu krijg ik kamertraining en leer ik koken, schoonmaken, mijn financiën regelen en alleen zijn. Uiteindelijk wil ik echt op mezelf wonen en in de jeugdpsychiatrie gaan werken. Ik wil graag op congressen spreken. Presenteren vind ik leuk, het liefst voor een zo groot mogelijke groep. Ik heb eens voor honderdvijftig man gestaan. Ondanks mijn negatieve zelfbeeld voelde ik me heel zelfverzekerd. Ik vind het leuk als ik anderen kan inspireren met mijn verhaal en ze te activeren op een gebied dat ik belangrijk vind.'

Dit is een verkorte versie van het verhaal van Thijs. Zijn hele verhaal is te lezen in het boek ‘Niets is voor altijd’.

Worstel jij zelf ook met zelfmoordgedachten of ken je iemand in je omgeving?
Neem contact op met 113 Zelfmoordpreventie via 0900-0113.